نام ذوالکفل در دو سوره از سوره های قرآن کریم ذکر شده است . یکی در سوره انبیا آیه 85 و دیگری سوره ص آیه 48درباره آن حضرت و هم چنین سبب نام گذاری او به ذوالکفل ، اختلاف زیادی وجود دارد. طبرسی از ابوموسی ، قتاده ومجاهد نقل کرده که گفته اند: ذوالکفل پیغمبر نبود، بلکه مرد صالحی بود که از طرف یکی از پیغمبران ماءمور شد کهروزها را روزه بدارد و شب ها را به بیداری و شب زنده داری بگذراند، خشم نکند و به حق عمل نماید و چون به وعده خود عملکرد، از این رو خدای تعالی نامش را در ردیف پیمبران در قرآن کریم ذکر فرمود.
ادامه مطلب ...
قرآن:
«هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ طِینٍ ثُمَّ قَضَى أَجَلاً وَ أَجَلٌ مُسَمّىً عِنْدَهُ ثُمَّ أَنْتُمْ تَمْتَرُونَ»1
«اوست که شما را از گِل بیافرید و عمرى مقرّر کرد و اجل حتمى نزد اوست. با این همه، شما تردید مى ورزید»
حدیث:
الإمامُ الصّادقُ علیه السلام ـ فی تفسیرِ الآیةِ ـ : الأجلُ الّذی غَیرُ مُسمّى مَوقوفٌ ، یُقدِّمُ مِنه ما شاءَ ، و یؤخِّرُ مِنه ما شاءَ ، و أمّا الأجَلُ المُسمّى فهُوَ الّذی یَنزِلُ مِمّا یُریدُ أنْ یکونَ مِن لیلةِ القَدْرِ إلى مِثلِها مِن قابِلٍ ، فذلک قولُ اللّه ِ: «إذا جَاء أجلُهم لا یستأخِرونَ ساعةً و لا یستقدِمون» 2
امام صادق علیه السلام ـ در تفسیر این آیه ـ فرمود : اجل غیر مسمّى (غیر قطعى) ، موقوف و معلّق است و به خواست خدا پس و پیش مى شود . اما اجل مسمّى (قطعى)، آن است که از شب قدر تا شب قدر سال آینده مقدّر مى فرماید و این است سخن خداوند که : «چون اجلشان در رسد ساعتى از آن پس و پیش نمى افتد».
-----------------------------
1-الأنعام : ٢ .
2-الأعراف :٣٤ - بحار الأنوار : ٥ / ١٣٩ ـ ١٤٠ ، المیزان فی تفسیر القرآن : ٧ /١٥ .
امام باقر(علیه السلام) به یکی از دوستان خود فرمود:
أَبْلِغْ شِیعَتَنا أَنَّهُ لا یُنالُ ما عِنْدَ الِله إِلاَّ بِعَمَل( 1)
ترجمه
به شیعیان ما بگو که هیچ کس به مواهب و رحمت های الهی نمی رسد مگر با عمل.
شرح کوتاه
این گفتار امام باقر(علیه السلام) پاسخی است به آنها که تصور می کنند تنها به عنوان قبول نام تشیع و ابراز عشق به خاندانپیغمبر(صلی الله علیه وآله) می توانند بزرگترین مقام را در پیشگاه خدا داشته باشند، در حالی که می دانیم اساس اسلام روی عملگذشته شده و شیعیان واقعی آنها هستند که برنامه عملی آنان اقتباسی است از برنامه های عملی علی(علیه السلام) و یارانش و اصولاتشیع از ماده مشایعت به معنای گام برداشت پشت سر کسی است ;بنابراین آنها شیعه واقعی خاندان پیغمبرند که پشت سر آنها گامبر می دارند.
. 1. اصول کافی، جلد 2، صفحه 300