حضرت ابراهیم

ابراهیم خلیل (ع ) از پیمبران بزرگواری است که خدای تعالی بیش از سایر انبیای خود از او به عظمت یاد کرده و اوصاف ستوده وخصال پسندیده ئ او را در قرآن ذکر فرموده و قسمت زیادی از الطاف و عنایات خود را که به او داده است در قرآن کریم تذکرداده است . خداوند، ابراهیم را با القابی چون حنیف ، مسلم ، حلیم ، اوّاه ، منیب و صدیق  یاد کرده و یا او را با اوصافیچون شاکر و سپاس گزار نعمت های خدا، قانت و مطیع خالق توانا، دارای قلب سلیم ، عامل و فرمان بردار کامل دستورهای آفریدگار حکیم ، بنده مؤ من و نیکوکار و شایسته و صالح درگاه پروردگار، نام برده و وی را ستوده است . 

 همچنین ابراهیم را به منصب هایی چون امامت و پیشوایی مردم ، برگزیدگی و شایستگی هر دو جهان و مقام خلّت و دوستی خودمفتخر داشته است . از جمله الطاف بسیاری که درباره او مبذول داشته این ها است : او را یکی از پیمبران اولوالعزم خویش قرار داده است ؛ نبوت را در ذریّه و نسل او گذارده است ؛ به وی علم ، حکمت ، کتاب و شریعت داده است ؛ ملک و هدایت خود را بدوعنایت فرموده است ؛ درود و سلام مخصوص خود را بر او فرستاده است ؛ خود و خاندانش را مشمول رحمت و برکات خویشساخته است ؛ او را به تنهایی امّت واحده خوانده است ؛ خانه کعبه را که به دست توانای او بنا شده بود، قبله مردمان جهان کرد؛رنج هایی را که برای برافراشتن پرچم توحید در آن سرزمین داغ و سوزان کشید به صورت خاطراتی فراموش ناشدنی درآورد وبا تشریع حج آن خاطرات را برای همیشه زنده و جاوید نگاه داشت ؛ دعای گرم و عاشقانه و تقاضای پُرمعنا و عارفانه او را که ازسینه ای سوزان و قلبی لبریز از ایمان برخاست و در آن صحرای خشک و وادی بی آب و علف طنین انداخت اجابت فرمود و دلهای اهل عرفان و قلب های عاشقان حق جو را به سوی فرزندان او متوجه ساخت و نیز الطاف و عنایات فراوان دیگری که درصفحات آینده مورد بحث قرار خواهد گرفت این ها قسمتی از القاب و اوصاف و سایر افتخارات ابراهیم است که در قرآن کریم بدان ها تصریح و یا اشاره شده و در اخبار نیز قسمت های دیگری ذکر شده است . حال بد نیست که قبل از ورود به شح حال آن پیغمبر والامقام درباره برخی از این اوصاف وافتخارات ، توضیح مختصری بدهیم . از جمله القاب آن حضرت حنیف بود که لغت شناسان آن را به ثابت در دین مستقیم ، جویای دین حق ، پایدار در دین و امثال این ها معنی کرده اند. اوّاه به کسی گویندکه با آه و ناله ، خشیت و خوف خود را از خدای تعالی اظهار کند. هم چنین در روایات اوّاه را پردُعا و پُرگریه معنی کرده اند.